⁓ ⁓ ⁓ 12 marca 2007 roku przewieziono mnie do Szpitala w okolicach Tarnowa, kazano wywiązać sznurówki, oddać wszystkie rzeczy ostre i podpisać deklarację, że jestem tu dobrowolnie. Wtedy to zaczął się proces wolnomularstwa, które całą swoją fizyczną krzepą chciał zamknąć usta tym, którzy mówią choć cień prawdy o procesach zachodzących w Polsce, jak i naturalnej klei rzeczy – wyfrunięcia z domowego gniazda dziecka, które nigdy nie stało się dorosłym, ale też nigdy nie pozostało dzieckiem.
⁓ ⁓ ⁓ W sytuacji, kiedy poeta sięga po pióro poddawane są mu różne rozpatrywania, roztrząsania, pomiary o dozie dość charakterystycznej dla dramatów zachodzących w świecie prowincjonalnym, a partykularność bez której nie ma umowy między poszczególnymi szczeblami rozrasta się do rangi wielkiego ultimatum, jakie owiane rąbkiem tajemnicy, a w zasadzie z owej tajemnicy szydzące, gdyż jest to epicentrum i ognisko enigmy kojarzonej niejednokrotnie z szyfrem; a jednak tajemnicą poliszynela jest, że każda reakcja rozpadu jądra naszej mentalności rozszczepia, to co w nas najpiękniejsze i zmusza do ustąpienia przed wyżej postawionym prominentem racji, jaką w tym przypadku – ja kontentowałem od zarania własnej wyobraźni ideałami wchodzącymi w skład diety codziennych małych radości, o przyczynie z jakiej rodzi się pra-przyczyna albo kontinuum swego rodzaju niezgodności na świat pozbawiony sumienia i moralności.
⁓ ⁓ ⁓ Zaczęło się to w dniu przed pierwszymi egzaminami na studiach a chcąc nie chcąc, byłem jednym z lepszych studentów. Na pierwszym roku zaliczyłem wszystkie egzaminy praktycznie w pierwszym terminie, wyjątkiem było obcowanie z gramatyką gdyż ta nie była moją nocną stroną. Ale o tym może dalej. Wśród przedmiotów, które ulubionemi były, to historia literatury, warsztat polonisty, poetyka, a nawet łacina. Skąd do tej pory wiem co oznacza – „Amicos res secundae parant, res adversae prabant”[1]. A przecież gniew wobec lekarzy, Boga, rodziców, sympatii jest spoiwem miłości, kłótnie zaś z samym sobą umacniają, co już może dawać podstawę skrępowania, nieśmiałości skonfundowania… Może być czymś filozoficznym i teoretycznym, co zaczyna się niczym, albo czymś co nie zaczyna się wcale, gdyż nie wątpliwości uczą nas świadomości, a czyny wykraczające poza tę wątpliwość o optyce, jaką nadano nam odgórnie, a tu mogłyby się spełnić słowa wielu filozofii o korzeniach moralności i etyki. Gdyż takie samopoznanie – nie tracące na pogłosie, ani echu minionych kultur można nazwać Rzeczywistym Poznaniem?
⁓ ⁓ ⁓ Tutaj sukcesja dobra nie traktowana jest poważnie, a małe wyskoki poza kanon można traktować jako rodzaj choroby psychicznej i co gorsza, tak określić dobro, gdyż jak wiemy tu na ziemi, wg Ewangelii – „To co głupie nazwano mądrym, a to co mądre głupim”, czując przy tym pełną władzę nad zniewoloną jednostką. Ujarzmienie tego występku nie jest możliwe do wykrycia, gdyż jest to słowo mówione, przeciw słowu pisanemu. Spory mogą toczyć się w nieograniczoność. A prawda ukryta w sensie egzystencji jest ostateczną nagrodą. Gdy „Audi multa, dic pauca”[2] – Słuchaj dużo, mów niewiele; bo w murach kliniki ściany mają uszy, a myśli są sprzedawane za posiłki czy chleb.
⁓ ⁓ ⁓ Gaudeamus InVicta rzekli by wspaniałomyślni o takich wywczasach, ale rzecz to straszna nazywać, to czego nie da się nazwać, pragnąc podziwu dla rzeczy godnych podziwu i zakończenie trącając o banał, tańcząc obłędny taniec myśli. Mały błąd może zmienić kolejność dnia, to co od wieków skostniałe i utarte, choć na odrodzenie wiersze pozwalają nam sięgać dalej i dalej do elementarnych zasad. Tutaj jestem dziś.
[1] Rzeczy pomyślne przyciągają przyjaciół, niepomyślne sprawdzają
[2] Słuchaj dużo, mów niewiele
Ars poetica 