tęcza

dławiąca się puenta ustąpiła łzie
spadła z wysokości Jerycha
trąba obłąkana gracją kwitnienia

wyrwanej z konstruktywnego kontekstu
włożonej w wyrażenie
osądzona wyrokiem języka obcego

starością, niezbyt piękna
za młodu
najczulsza i ukochańsza powierniczka Szarości Dnia

z wieku na wiek lubi tęczy suweren
z perpetuum mobile wyciągnięto silnik
i włożono w usta poety śmiechu

słodycz drgającej struny –
wymóg mój: Nowa Wartość prawdy wrodzonej

w dualne współistnienie