wędrowałem w ranie kurtuazyjnej pojutrza, od deszczu – po suszę
wędrowałem w opatrunku braw na rusztowaniu sięgającym gwiazd
wędrowałem w spichlerzu słów o mocy sprawczej sądu nad sądami
wędrowałem w tobie – od paluszków po najwyższy włos
mój głos powitał serce na dłoni, duszę na ramieniu, rozum w milionie
na szyi zostawiam ci pocałunek (tak by mój ojciec wiedział, że cię
nie kocham, tak jak cię kocham), bo reumatyzm: kości rzuca Bóg
mój najwyższy dążenia byt w niebycie…
byłem na rozstaju dróg – wędrowałem, doszedłszy zapuściłem korzenie
w tej ziemi na kochanej ojcowiźnie. bo ojciec mi to wszystko dał
i ojciec może mi odebrać, leczy by mi dać wiecznie rumieńce. wieczne
usta wieczne, poglądy wietrzne, ciało doskonałe, bo kocham ją
jak dworzec na którym stoję, gdyż (jak pisałem) tylko w drodze –
mam stałe priorytety, dlatego tato, zrozum, że w drodze do Nieba
nie ma przystanków, nie potrzebne mi koła zapasowe, prowiant:
tylko woda czysta i wielka, bym mógł obmyć twarz swoją, Jej ręce
Twoje stopy, kiedy zapragniesz spełnić moje życzenie życia po drugiej
stronie, gdzie całe piękno wszystkich mi bliskich, którzy odeszli
bo drogi ubite wyznaczyły jedwabny szlak, blask dla jedynych oczu kochanych –
choć inaczej tworzy Bóg, inaczej artysta – przyczyny te same –
chwała nieśmiertelności w miłości pełni
Ars poetica 