Strona autorska MΔksymiliana Tchonia
Kościół – mój kościół
schnie na wzgórzu pamięci
Ja widzę elegancki
dobór narzędzi w ręku suszy
o której za tysiąc lat
powiedzą: mistrzowie sądu
Musimy wepchać się
tam, gdzie pada promień
tam, gdzie włości duchowe po świętach
nim zatrzymam
rumieniec w swoim sercu –
wyda ziemia jeszcze jeden owoc –
największym:
Miłość, która rodzi się, dojrzewa,
starzeje, lecz nie umiera
©
zaniosę prawdę do spichlerza, by zdemontowało rusztowanie
wyjdę najwyżej własnymi siłami. nie okradnę cię ze słów
nie okradnę cię z dobytku – nie okradnę cię z materii, mogę
jedynie chwytać promienie, aby ulepić z nich słońce – całkiem
nowe. mam w sobie żywioły i nie gładzę piersi kobiet, nie
odbywam podróży w dorzeczu ich ud. chcę mieć jedną –
jedyną uwerturę w całości. domniemane kłamstwa okrążają
ziemię, werbują dzieci. ja jestem prawdą odepchniętą od sytości
nie ma sumy, ani iloczynu w dłoniach splecionych siłą – jest
piękna różnica w wolności prawdy miłości. jeśli byłbym jak
cymbał brzmiący i miał dar prorokowania oraz posiadał wszelką
wiedzę; inszej jakości pęd pogoni, ucieczki, a góry przenosił,
miłości bym nie miał, byłbym: niczym.
Wysyłam donos na słońca i dnia przesilenie –
ubieram wschód na zachodzie kąta,
by: równania były związane potęgą?
– bronię zatoki pokoju
w dorzeczu lub szaleństwie:
we wieńcach na cześć
za klauzulą sumienia kurtyna
– ustanawiam krzyk
– lepię reumatyzm
– skórę piorę we śnie
zorza świadkiem bólu w psychice
– stawiam kroki na ścianach kopalni
– złożem moim bicie czystego serca
– odpadem zniewaga i liść jesienny
– zniewolony prawdą
targam za sobą zmęczenie
– kłamstwem chciano nas przygłuszyć
upadam po raz
– upadam po raz
tysiąc dziewięćset osiemdziesiąty siódmy
Jedna łza kocha. Druga łza kocha.
Dwie łzy kochają trzecią. Nie rozlewaj
nadaremno, w winnicy czyste dłonie (by sobą pozostać)
stanowią prawdę, stanowią jawność szczerości…
Czy ustanowią popiół z którego powstanę?
A może morze z jego nieograniczonym
spokojem? Albo zorzę na niemagnetycznych
biegunach zmysłów? Stanowisz część mnie (odkąd pamiętam),
więc najbardziej słona – pozostaniesz spadkobierczynią
miłości – nawet jeśli upadnę i utonę. A ciało
odpłynie bez echa: to ta jedna, dwie, a może
nawet trzy będą pamiętać gdzież zderzyły się,
gdzie karmiły i gdzie zatrzymały się w procesie
miłości, bo sąd zamyka swe wyroki w dniach…
Odnajdą swe upodobanie i włości, gdyż pilnuję biegu.
W sercu te trzy klucze do rdzenia sumienia
(biegu, stania nocy i dni).
Ciąża mego domu
Krzyczy podczas porodu dnia
Obezwładniam zbiegów okoliczności
Kiedy ojciec zmierzch
Uda się po werdykt
Na sali w ciszy poślizgnę się na promieniu
Uratuję wysoki sąd przed
Zawrotem głowy
Milion w rozumie
Błąd w druku zmieni bieg
Dziejów kiedy saper
I szkiełko, i oko
Rozbroi niepewność…
Jutro znów przyjdą
Uzbrajający i rozbrajający
By detonacja
Kajdan krat pór roku
Zapobiegniemy wadom w luce prawa
Była wytrawnym
Spektaklem
zniesiony kolor nad kolory
kłamstwo zesłane na roboty
uratowane piękno przed śmiercią
zakończenie początkiem
umowa – wynagrodzenie
wiersz małomówny
wymowa jego kolosalnym ciężarem
ustatkuj się wietrze
rozwiń skrzydła Pegazie
oblecz dobę w słońce
Mario matko, która nie zwątpiłaś
błądź po tunelach mrówko
mały człowieku jestem
twoja praca zostanie wynagrodzona
skąd wziąłeś pieczęć?
męczeństwa mowy związanej
w gabarytach stosu, zwojach, zbiorze
odczytam gdzieś, kiedyś, a nuż
jako wyznawca blasku porywu świecy
zdławię wiosnę
na sądzie uderzonych kometą
na wokandzie okręgu bez wyjścia
ubiegłego stulecia
to głos zastępczy, to pewność zbawienia
a nie sufler szubrawców i drani
dla mnie rozgrom i bezmiar żaru
kiedy akt zamykam
kiedy woda stygnie
echo kupidyna na schodach do nieba
są jakieś didaskalia, dialogi, jest chór
rozum zdziera z dębu pasję
serce cierpli na jeden kolor
cierpiąc nów spotyka pełnię
milion w rozumie –
wydam! bo zatrzymam sobie biel
rozum dyktuje wojaż do mądrości
przyczyno mej radości
– zobacz i uwierz…
już nie bolą mnie:
wiersze!
Potępiam atak na Ukrainę
zdyscyplinowany mową
potępiam atak na Ukrainę
umieją mówić wiatry
kuriozalnie niepewne błękitu nieba
umieją czytać deszcze i darować zgubione ciepło ognie
każda kropla to litera
jedni u boku drugich staniemy ramię w ramię
gnieść kasztany w porze niesprzyjającej
jesteście mile widziani
w sercu żyły
okamgnienia
i zamkniecie powiek
roztoczę arsenał swej wiedzy
by Wam pomóc
Przyjaciele
© Maksymilian Tchoń
.
.
.
Я засуджую напад на Україну
дисциплінований мовою
я засуджую напад на Україну
уміють говорити вітри
дивачно невпевненіб лакиті неба
уміють читатидощі і дарувати загублене тепло вогні
кожна крапля – буква
ми будемо стоятипліч-о-пліч один з одним
дробити каштани в несприятливий час
вас радо бачити
в осерді вени
моргання
і закривання повік
я відкрию арсенал своїх знань
щоб вам допомогти
Друзі
© Переклад Віктор Яручик
2 III 2022
Ars poetica 