Dotrzymaj mi kroku kultury
kaszel Zachodu dogorywa snem, mrugnięcie czeladzi skrzydeł i skrzatów szept
w ostatniej drodze Aniele Stróżu
Niech to będzie mały krok dla
Człowieka, a wielki dla ludzkości –
Niech to będzie zawód nad zawody
albo wiktoria nad wiktorią
innym imieniem kieruje się ziemia
odprysk cudu nad Resztą Świata
Wychodząc z teatru nie wychodzę z życia
Mam kreację z łez
i wymagam od siebie emocji prawdy i dobra
dialog wybija rytm spadającej kropli,
coś i ktoś uderza o bruk –
spektakularna nazwa, niedorzeczny brak zapaści
wszystkich widzów
Muszę i chcę ubrać się w krzyk pokolenia
by łatwiej ujarzmić spojrzenia
wargi nasycić
dłońmi nadać ciepło zmarzlinie
słowem już nigdy nie ranić, ona bolą bardziej od czynów
(u stóp twoich deska i scena – nienaganny świata szept)
Nie dopuszczę się, by
w imię jakiejkolwiek prawdy się nie wywyższać
Języki zamknięte w celi ust –
wojny bez wyniku, kłamstwa
kultura i nieobycie prawd.
U boku ranne widzenie. Wiersze
bez puent, acz syte treścią jutra
09. 08
zderzony z obietnicą mam w
sobie niespełnienie, zawód:
pisarz „interpunkcja gwiazd”
i więzy ram świata zerwane
– wzywasz do wojny…
jako kurtuaz dostępu do głazu,
obracając się wg własnej osi
dziś zwiążę linie równoległe
wybrano nas na stolicę mądrości
ale kontury uczuć niejasne
słowa niewypowiedziane
milczenie zaniechane niemożnością
wędrujesz jak perseida w nieznane
przeciwko gestom kłamstwa
mając pismo i najlepsze rekomendacje
Myślami jestem w Niebie
uiściłem wpłatę na potrzeby wieczności, odkąd zacząłem mówić: wiem o zapachu bzu
zagotowałem: krew
przyrządziłem: spojrzenie, bylejakość uniosła się i spadła parą
wybory wśród domowej kuchni – i – spiżarni literackiej
ile jeszcze gór stołowych i mórz martwych?
dywersja w twych ustach
z tej teczki wyciągnę zwoje prawdy, nadziei i miłości
odmawiam: zdrowaś Mario
wypędziłem: nieczystość i przemijanie
biję się o wpływy przy parzeniu herbaty
Zatrzymamy na czerwonym świetle:
machający chorągwią nowej wiedzy na mecie godziny zero
ubiegam się o pochód podległy
niebieskiej chwale – jej dobru i możliwości niemożliwego,
chcę być uczestnikiem wiecznej wieczerzy.
Odciąć się zmysłów żądzy ciała.
Obficie smakować cały jawny świat…
Pomieszane słowa z kluczem
do wnętrza wulkanu wpada jaskółcze pisklę
– matki cień – rzucony w dystych
rozpaczy – boli nas gapi śmiech, ocieram z czoła
wyznanie, gotuję symbol gniazda kurtuazyjnego współczucia,
dali nam księgę wyjścia, a my
uderzyliśmy w Boga prawdą policzoną
tego wymagał świat
Ars poetica 