Strona autorska MΔksymiliana Tchonia
na zimę: załóż szalik –
z rymu okalającego
czapkę – z oksymoronu
rękawiczki z anafory i epifory
i kalesony – wykrzyknienia
treść zostaje w butach
na stopach i zestrojach akcentowych
miej serce:
formę poetyki najdoskonalszą
tylko nie przeklinaj i hiperbolizuj!
zamilknięcie kończy grę słów
spadają płatki śniegu – pleonazmy
– daleko mi do domu, kiedy widzę ostatnie wakacje oddane
morzu przywitał mnie poranek świerzbu, góralskie lasy zawsze
otwarte na łamach poezji zagrały pieśń
nocne – wiatry północy przyniosły deszcze dla kołchozów
to sprawa jasna, kochanek zimy krewny suszy zawołał idee
fatamorgany, płoty i psie budy, kto – z pointą w środku ognia
założy się – czy odniesiesz jeszcze zwycięstwo w karty przy
obiedzie? – do kłody sosnowej przybity
duchem jesteś, wypełnieniem myśli udręczeniem, jesteś uczuć
pustkowiem, jesteś zderzeniem gwiazd, kiedy skowronek woła
kresy serpentyn na niebie w świątyniach Semiramidy,
dla czerwca, dziewięć miesięcy w stanie poetyckim:
ubiegam śmierć życiem powierzchniowym, oddzielonym od życia firmamentu
pierwszego dnia po ślubie małżonka oznajmiła, że ma talent,
a ręce ubrudzone węglem, segregacja delty ud
z podręcznika wiem, że deszcz pada, a ja nie chodzę po kondygnacjach chmur,
w domu wilgoć między wekami, by studzić i tak zimne
ojczyzną, uchodźca z księżyca, uchodźca z techno-polis, diaspora snów:
„to miasto mnie męczy, wysysa z krwią rozsądek”
mam pelargonię zamiast poszetki, w inklinacji mego ojca:
zestrój akcentów zdrady stanu: demiurg determinuje symbol
zsyłki i podchodu (to dobre słowo)
dziesięć wierszy
na dziesięć grzechów
siedem wierszy
na siedem codzienności
cztery wiersze
na cztery koła: poruszania ratunkowe
jeden wiersz
na jedno życie
jedną miłość
jedno spełnienie
nałóg prawdy
kłamstw studzenie
umarł język
mam w sobie:
trzy rodzaje
wielość gatunków
nieskończoność form
komfort metafory
wrzy woda –
kolońska
orszak bieli
czerń miażdżąca
ustawa poezji wchodzi w życie
uchwalona na mocy
talentu
do pierwszej litery
od do dwóch aktów dziennie:
twego imienia
klakson róż detonujących szczęście
urodzaj pędu niemożliwości…
jest tu milczenie: suweren piękna –
jest tu grafitowy spisek urzędu uniesienia gwiazd
jest tu tysiącletni prymas straży
wszystko w ramach białej karty?
Zima tuszuje ślady lata
zakręcona w język – rozum odbiera telefony z epicentrum śpiewu miłości
upartej apaszki włosów anielskich.
poczet sugestii światła
destrukcja palety – bar dla: mądrych i opuszczonych
węgiel żaru istnieje?
mróz delektuje się pierwszym śniegiem
w woluminach dwudzielność miłości
piękni trzydziestoletni…
umartwiają się czterdziestoma baryłkami
w dwudziestą rocznicę chrztu
zbawiony gniew rusycysty: odkłada litanie do cerkwi
kwestionujesz tusz na rękach – duchowość
wschodu w: aktach nagości
kolegiata soli ziemi
katedra pogłosu ze spiżarni snów
uderzony meteor
o fasadę węzłów – spoistość sumienia
wyrzekam się klamry
na rzecz wiecznego kłamstwa mas…
powietrza ci rozum dotrzyma
rusztowanie sięgające gwiazd
wali się –
na tej wsi tylko
gwiazdy dają gwarancję
obecność diakrytyczna w polu perseidów
uderzających w sprawiedliwego
to słowa słońca, Boże
Bóg ziewając – rację waży…
– sen nowy, dzień odkrywa karty:
– asy, słowa wypadają z ust
– rzewne ptaki, by zbudować
dom z piękna
nestorzy prawdy ostatecznej, dziekani
śmiechu – senatorzy otwartych oczu, sekularyzowani puryści
uliczni sygnatariusze muz, bezdzietni ułani
wynalazcy alertów eteru rund remisowych
widziałem zamach na instrument dęty
wyjście ustanawia sprzeciw, zesłanie braw
do synagogi poza ziemią, to jest świętym
miejscem kultury i wiary, wyjście poza
ogród, poza nawias, park, poza styl – rozejm
nie istnieje: knuje, syci, kpi – zawodzi ugór
waszych myśli… sprzedaliście prawdę,
a macie *** w sobie dogmat nieomylności
Ars poetica 